"Ευτυχία δεν είναι να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις, αλλά να θέλεις πάντα αυτό που κάνεις" (Λέων Τολστόι)

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Διαζύγιο - Μέρος Δ': Συμβουλευτική


Στόχος της συμβουλευτικής διαζυγίου είναι να βοηθήσει το ζευγάρι να αποσυνδεθεί από το γάμο με τις λιγότερες επιπτώσεις, τόσο για τους δύο συντρόφους όσο και για τα παιδιά, και να δημιουργήσει νέες σχέσεις. Οι συμβουλευτικές παρεμβάσεις, είτε σε ομαδική είτε σε ατομική βάση, μπορούν να βοηθήσουν το άτομο στα διαφορετικά στάδια του χωρισμού. Στόχος τους είναι η αποτελεσματική βοήθεια στο άτομο προκειμένου να ξεπεράσει το θρήνο του, να ανακτήσει την αυτοπεποίθηση του και να λειτουργήσει ικανοποιητικά σε όλους τους τομείς της ζωής.
Ένα ακόμα πολύ σημαντικό θέμα, στο οποίο εστιάζει η συμβουλευτική διαζυγίου, είναι η σχέση του κάθε γονέα με τα παιδιά αλλά και η σχέση των δύο γονέων απέναντι στα ζητήματα που αφορούν τα παιδιά τους. Η ψυχολογική κατάσταση των γονέων φαίνεται να σχετίζεται άμεσα με την προσαρμογή των παιδιών μετά το διαζύγιο.

Σε κάθε μορφή ψυχοθεραπείας ή συμβουλευτικής υποστήριξης μετά το χωρισμό των γονέων, ο ειδικός προσπαθεί να δημιουργήσει ένα κλίμα όπου το κάθε μέλος της οικογένειας νιώθει ότι τόσο τα αισθήματα όσο και οι αντιλήψεις του γίνονται κατανοητά.
Ειδικότερα, όταν ο ειδικός έρχεται σε επαφή με τα παιδιά διαζευγμένων γονέων, καθοριστικός παράγοντας για μια ειλικρινή επικοινωνία μαζί τους είναι να αποφύγει να πάρει θέση υπέρ του ενός ή του άλλου γονέα.
Το άτομο που εγκαταλείπεται μπορεί να έχει πραγματικούς φόβους για διάφορα θέματα, όπως τα οικονομικά και οι διακανονισμοί γύρω από την επιμέλεια των παιδιών, τα οποία ο θεραπευτής μπορεί να βοηθήσει να λυθούν. Πέρα από όλα αυτά, συμβαίνει συχνά όταν μια σχέση φτάνει στο τέλος της, να υπάρχουν αντιλήψεις που κάνουν τον χωρισμό ακόμα πιο δύσκολο. Το άτομο που εγκαταλείπεται μπορεί να έχει πραγματικούς φόβους για διάφορα θέματα, όπως τα οικονομικά και οι διακανονισμοί γύρω από την επιμέλεια των παιδιών, τα οποία ο θεραπευτής μπορεί να βοηθήσει να λυθούν. 
Μια «παράλογη σκέψη» που προκαλείται από τον τερματισμό μιας σχέσης σχετίζεται με αντιλήψεις εξάρτησης όπως «Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν τον άνθρωπο». 
Μια ακόμα «παράλογη σκέψη» που μπορεί να έχουν όσοι εγκαταλείπονται από τον σύντροφό τους είναι «κάτι λάθος πάει με μένα». 
Από την άλλη πλευρά, οι σύζυγοι που εγκαταλείπουν τη σχέση μπορεί επίσης να νομίζουν ότι η διαδικασία του χωρισμού τους βλάπτει. Η πιο συνηθισμένη αντίδραση είναι τα αισθήματα ενοχής επειδή προκάλεσαν τόσο πόνο στο/στη σύντροφό τους και στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Τις περισσότερες φορές είναι της αντίληψης ότι «Εγώ ευθύνομαι για τον πόνο. Πρέπει να κάνω κάτι για να τον απαλύνω».
Η Λογικο-θυμική προσέγγιση  αναπτύχθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '50 από τον  Αllbert Ellis. Στηρίζεται στο ότι τα συναισθηματικά προβλήματα (άγχος , φόβος κλπ) που αντιμετωπίζει  κάποιο άτομο οφείλονται σε παράλογες σκέψεις που κάνει και τις οποίες μπορεί να  αντικαταστήσει με άλλες λογικές σύμφωνα με την λογική του σκέψη.
Στην περίπτωση του διαζυγίου οι «παράλογες» ιδέες που υποθετικά υπάρχουν σε όλα τα μέλη της  οικογένειας μπορούν να είναι:
1. Είναι καταστροφικό εάν οι γονείς πάρουν διαζύγιο, για τους ίδιους αλλά και για τα παιδιά.
2. Στην περίπτωση που πάρουν διαζύγιο οι γονείς, αυτοί θα πάψουν να αγαπούν τα παιδιά τους.
3. Το ίδιο το διαζύγιο δρά καταλυτικά (αρνητικά) στους γονείς και στα παιδιά για την μετέπειτα ζωή τους.
4. Τα παιδιά ως ενήλικες υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κάνουν και τα ίδια προβληματικό γάμο.
5. Το ότι πρόκειται να πάρει κάποιο άτομο διαζύγιο πρέπει να τον απασχολεί συνέχεια.
6. Είναι καλύτερο να αποφύγεις το να συζητήσεις τα προβλήματα που έχεις με τον/την σύζυγο γιατί αυτό μπορεί να οδηγήσει σε διαζύγιο.
7. Είναι δύσκολο να προσαρμοστείς σε μια νεα κατάσταση, αυτή μετά το διαζύγιο. Είναι σίγουρη η μοναξιά, η οποία είναι κάτι το τρομερά καταστροφικό.
8.   Το διαζύγιο είναι αναπόφευκτο αφού έτσι οδηγούνται τα πράγματα.
9.   Οι συνέπειες του διαζυγίου για τα παιδιά είναι καταστροφικές.
10. Το κοινωνικό περιβάλλον είναι αυτό που με εμποδίζει να πάρω διαζύγιο, η επικριτική του στάση είναι κάτι που δεν αντέχω.

Κατόπιν ο στόχος είναι η μείωση της αυτοκαταστροφικής τάσης  των  συζύγων  εξηγώντας τους την σχέση που υπάρχει μεταξύ των συμπτωμάτων που έχει και του ίδιου του γεγονότος και του μηχανισμού που παρεμβάλλεται, δηλαδή των παγιωμένων ιδεών του.
Στην συνέχεια επιχειρείται η αντικατάσταση των παραπάνω παράλογων ιδεων με λογικές και η πιο λογική «σκέψη» (εσωτερικός διάλογος): 

1. Οι γονείς σκοπεύουν να διαλύσουν το γάμο τους, να ζουν σε ξεχωριστά σπίτια γιατί δεν αγαπούν πια ο ένας τον άλλον και δεν μπορούν να ζήσουν μαζί χωρίς να τσακώνονται. Το διαζύγιο δεν οφείλεται σε οτιδήποτε που μπορεί να έχουν κάνει τα παιδιά.
2. Η πρόθεσή τους είναι να εξακολουθήσουν να υπάρχουν ως γονείς για τα παιδιά τους, να τα αγαπούν και να τα φροντίζουν ώσπου να μεγαλώσουν. Υπόσχονται ότι αυτό θα γίνει έστω κι αν ξαναπαντρευτούν και έχουν άλλα παιδιά.
3. Τα παιδιά θα ζουν στο σπίτι του ενός από τους δύο γονείς και θα επισκέπτονται τον άλλον τακτικά. Θέλουν και οι δύο να διατηρηθεί ο δεσμός των παιδιών με τον άλλο γονέα.
4. Ο χωρισμός είναι οριστικός έστω κι αν διατηρηθούν φιλικές σχέσεις μεταξύ των γονέων. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα ξαναζήσουν μαζί.
5. Μετά το διαζύγιο υπάρχει περίπτωση να βιώσει μοναξιά ο ένας ή και οι δύο σύζυγοι αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή θα συνεχιστεί και στο μελλον.
6. Οι γονείς γνωρίζουν ότι τα παιδιά θα θυμώσουν, θα ανησυχήσουν, θα νιώσουν ανασφάλεια. Λυπούνται γι'αυτό και θα βοηθήσουν τα παιδιά τους να ελέγξουν αυτά τα συναισθήματα.
7. Το διαζύγιο δεν είναι δυστυχώς σπάνιο σήμερα. Γι'αυτό και τα παιδιά δεν πρέπει να αισθάνονται διαφορετικά από τα άλλα ή να ντρέπονται γιατί οι γονείς τους έχουν χωρίσει.
8. Το ότι οι γονείς πήραν διαζύγιο δεν σημαίνει ότι αυτοί δεν μπορούν να ξαναπαντρευτούν και τα παιδιά τους θα κάνουν αποτυχημένους γάμους.
9. Η απόφαση για το διαζύγιο είναι αποκλειστικά των δύο συντρόφων, ή οποία έχει παρθεί με υπευθυνότητα, ψυχραιμία και διάλογο.
10. Οι γονείς, μαζί ή ξεχωριστά, θα συζητούν με τα παιδιά όλα τα παραπάνω και πριν και μετά το διαζύγιο. Είναι δύσκολο γι'αυτά να προσαρμοσθούν στη νέα κατάσταση και πρέπει να εκδηλώνουν τα συναισθήματά τους με όποιο τρόπο θέλουν και να είναι ελεύθερα να βάζουν ερωτήματα που οι γονείς θα προσπαθήσουν να απαντήσουν.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς για να προετοιμάσουν τα παιδιά τους και να τα βοηθήσουν να βιώσουν το διαζύγιο όσο πιο ανώδυνα γίνεται?
  1. Να συνειδητοποιήσουν ότι όσο έντονες και αν είναι οι διαφορές τους θα πρέπει να τις εξομαλύνουν προκειμένου να διατηρήσουν ικανοποιητική επικοινωνία και συνεργασία για τα θέματα των παιδιών
  2. Να είναι και οι δύο παρόντες όταν ανακοινώνουν στα παιδιά τον επικείμενο χωρισμό και να τα διαβεβαιώνουν ότι δεν οφείλεται σε αυτά ο χωρισμός τους και ότι θα συνεχίσουν να τα αγαπούν.
  3. Να φροντίζουν από κοινού για τις ανάγκες των παιδιών τους με στόχο να μην αλλάξουν προς το χειρότερο οι συνθήκες διαβίωσης των παιδιών.
  4. Να διασφαλίζονται οι συχνές συναντήσεις ή η επικοινωνία με τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια.
  5. Να προσπαθήσει ο γονέας που έχει την επιμέλεια να διατηρήσει τις καθημερινές συνήθειες του παιδιού, που θα του προσφέρουν μια σταθερότητα σε μια περίοδο έντονων αλλαγών.
  6. Να δείχνουν κατανόηση σε τυχόν δύσκολη συμπεριφορά των παιδιών αλλά παράλληλα να συνεχίσουν να οριοθετούν συμπεριφορές και συνήθειες των παιδιών.
  7. Να μην επιφορτίσουν τα παιδιά με ευθύνες που δεν αρμόζουν στην ηλικία τους.

Διαζύγιο - Μέρος Γ': Η επίδραση στα παιδιά

Ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται ένα παιδί το διαζύγιο και επηρεάζεται από αυτό εξαρτάται από: 
α) τα ατομικά του χαρακτηριστικάΟρισμένα από τα χαρακτηριστικά των  παιδιών τα κάνουν πιο ευάλωτα και ευπαθή στο έντονο στρές και την νέα κατάσταση που προκύπτει από το διαζύγιο, ενώ κάποια άλλα χαρακτηριστικά τους προσδίδουν ψυχική αντοχή. Έτσι τα παιδιά με «δύσκολη» ιδιοσυγκρασία και προβλήματα συμπεριφοράς είναι πιο δύσκολο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα ενός διαζυγίου από τα παιδιά που έχουν αναπτύξει κοινωνική ωριμότητητα και υπευθυνότητα.
β) τη σύνθεση της οικογένειαςΗ απουσία του ενός γονέα έχει σαν επίπτωση στο παιδί την ελλιπή κοινωνικοποίηση του και την απουσία προτύπου ταύτισης. Παράλληλα έχουμε την ρήξη των συναισθηματικών δεσμών με τον απόντα γονέα, πράγμα που συμβαίνει στα μικρότερης ηλικίας παιδιά. Η ελλιπής κοινωνικοποίηση περιλαμβάνει και παράμετρους όπως την προβληματική εξέλιξη της προσωπικότητας και την διαμόρφωση των σχέσεων με το άλλο φύλο. Σημειώνεται και η μείωση της επίβλεψης και πειθαρχίας των παιδιών.
γ) την οικονομική εξέλιξη της οικογένειας: Φαινόμενα, όπως η χαμηλού επιπέδου εκπαίδευση των παιδιών, η μείωση της σχολικής επίδοσης και η μείωση των εξωσχολικών δραστηριοτήτων, συχνά παρουσιάζονται  λόγω της  επιπλέον απασχόλησης των μητέρων προκειμένου να αντιμετωπίσουν την νεα οικονομική κατάσταση, την μείωση του χρόνου που διαθέτουν στα παιδιά, ενώ δεν απουσιάζει και το φαινόμενο της εγκατάλειψης  της εκπαίδευσης από τα παιδιά, προκειμένου να συνεισφέρουν στο εισόδημα της οικογενείας.
δ) την ψυχολογική κατάσταση των γονέωνΗ μειωμένη ικανότητα των γονέων στην αντιμετώπιση του στρες  έχει σαν αποτέλεσμα την  μειωμένη ικανότητητα τους στο γονεικό ρόλο.
ε) τη λειτουργία της οικογένειαςΑναφέρεται στις μεταβολές των σχέσεων μεταξύ των γονέων και μεταξύ γονέων και παιδιών.Οι συγκρούσεις τόσο πριν, όσο και μετά το διαζύγιο σηματοδοτούν την προσαρμογή των παιδιών στο διαζύγιο. Έρευνες έχουν δείξει ότι η συνεχής εχθρότητα μεταξύ των γονέων και το αντίστοιχο συναισθηματικό κλίμα που προκαλεί δημιουργεί άχγος, στρες, ανασφάλεια, κατάθλιψη, καθώς και ποικίλλα προβλήματα συμπεριφοράς στα παιδιά.
Αντίθετα, οι καλές σχέσεις και η ποιοτική επικοινωνία μεταξύ παιδιών και γονέων μετά το χωρισμό βοηθά στη καλή προσαρμογή των παιδιών και στην άμβλυνση των προβλημάτων. 
...
Οι έρευνες δείχνουν ότι δεν είναι το διαζύγιο αυτό κάθε αυτό που μπορεί να δημιουργήσει κοινωνικοψυχολογικές δυσκολίες στα παιδιά, αλλά το πώς οι ίδιοι οι γονείς διαχειρίζονται το διαζύγιο. Όταν οι έρευνες επικεντρώσουν στις άμεσες συνέπειες του διαζυγίου τα αποτελέσματα δείχνουν ότι οι διαφορές ανάμεσα στις δύο ομάδες παιδιών είναι μικρές αλλά σημαντικές και τείνουν να μειώνονται με την πάροδο του χρόνου καθώς οι σχέσεις των γονέων εξομαλύνονται και τα παιδιά προσαρμόζονται στις νέες συνθήκες. Όταν όμως τα παιδιά αυτά που έχουν βιώσει διαζύγιο μελετούνται και κατά την ενηλικίωσή τους, φαίνεται πως ο χωρισμός των γονέων, αν δεν έχει ακολουθήσει ήπιες και συναινετικές διαδικασίες, μπορεί να αφήσει ένα σημαντικό αποτύπωμα που να επηρεάζει διάφορους τομείς της ενήλικης ζωής τους.

ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
-σε παιδιά προσχολικής ηλικίας 
-Διαταραχές ύπνου 
-Παλινδρόμηση στον έλεγχο των σφιγκτήρων (ούρηση, αφόδευση, νυχτερινή ενούρηση)
-Διαταραχές στο φαγητό 
-Εριστικότητα
-Επιθετικότητα
-Αυξημένη ανησυχία
-Υπερκινητικότητα
-Επιθυμία για επανασύνδεση γονέων
-Καθυστέρηση στη γλωσσική ανάπτυξη 
-σε παιδιά σχολικής ηλικίας 
-Κατάθλιψη
-Απόσυρση
-Φόβος εγκατάλειψης
-Άγχος 
-Φαντασιώσεις για προσωπική ευθύνη
-Φαντασιώσεις για συμφιλίωση των γονέων 
-Θυμός προς το γονέα που αναλαμβάνει την επιμέλεια, γιατί θεωρείται υπεύθυνος για την αποχώρηση του άλλου γονέα 
-Πτώση της σχολικής επίδοσης 
-Αλλαγές στη συμπεριφορά 
-Αισθήματα απώλειας ή απόρριψης 
-Ντροπή 
-Εσωτερικές συγκρούσεις για την "θέση" που θα πάρουν υπέρ του ενός ή του άλλου γονέα 
-Πονοκέφαλοι, πόνοι στο στομάχι, ψυχοσωματικά συμπτώματα 
-σε παιδιά εφηβικής ηλικίας 
-Δυσκολίες στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην διαμόρφωση της ταυτότητάς τους και στην επίτευξη της αυτονομίας τους 
-Θλίψη 
-Συναισθήματα ντροπής 
-Επιθετικές μορφές συμπεριφοράς 
-Μείωση σχολικής επίδοσης 
-Δυσκολίες συγκέντρωσης 
-Συμπτώματα κατάθλιψης 
-Σωματικά συμπτώματα 
-Απομυθοποίηση γονέων και έντονη κριτική στάση απέναντί τους 

ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ (ενήλικες που βιώσαν το διαζύγιο ως παιδιά) 
-Δυσάρεστες μνήμες 
-Αισθήματα λύπης για το χωρισμό
-Ανησυχία μήπως επαναλάβουν έναν τέτοιο γάμο και οι ίδιοι 
-Αίσθημα ανικανοποίητου 
-Μη ικανοποιητική συζυγική ζωή 
-Επιφυλακτικότητα στις σχέσεις 

ΘΕΤΙΚΕΣ ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ (...κι όμως υπάρχουν!) 
-Τα παιδιά απαλλάσσονται από το αρνητικό κλίμα των συνεχών συγκρούσεων μέσα στην οικογένεια 
-Οι γονείς αλλάζουν τη συμπεριφορά τους και τους τρόπους που εκδηλώνουν το ενδιαφέρον τους προς τα παιδιά. Αφιερώνουν περισσότερο χρόνο ή πιο ποιοτικό χρονο και είναι πρόθυμοι να μοιραστούν περισσότερες εμπειρίες μαζί τους, να ικανοποιήσουν τις επιθυμίες τους, να συζητήσουν με αυτά και να διατηρήσουν μια πιο στενή συναισθηματική επαφή. 

Διαζύγιο - Μέρος Β': Στάδια χωρισμού & προσαρμογής



Η διαδικασία του χωρισμού είναι ιδιαίτερα σύνθετη, γιατί οι δεσμοί των συζύγων λειτουργούν σε πολλά διαφορετικά επίπεδα (συναισθηματικό, σεξουαλικό, κοινωνικό, οικογενειακό, νομικό και οικονομικό), οπότε είναι πιθανό η ρήξη στον καθένα από αυτούς τους δεσμούς να συμβεί σε διαφορετικό χρονικό διάστημα. Για παράδειγμα, η ρήξη των συναισθηματικών δεσμών συμβαίνει συνήθως πολύ νωρίτερα από το φυσικό χωρισμό.
Το διαζύγιο, ως κατάληξη μιας, συνήθως, μακρόχρονης κρίσης του γάμου πλήττει τόσο τους συζύγους όσο και τα παιδιά. Έτσι, το διαζύγιο μπορεί να θεωρηθεί, όχι ως η λύση του προβλήματος, αλλά ως η λιγότερο κακή λύση στην προϋπάρχουσα, βασανιστική και τραυματική οικογενειακή κρίση.
Για τη λεπτομερέστερη ανάλυση του διαζυγίου, αποδείχτηκε χρήσιμη από πολλούς ερευνητές, η διάκριση τριών φάσεων:
1. η φάση της έντασης στις σχέσεις των συζύγων
2. η φάση της δικαστικής αντιδικίας, και
3. η φάση μετά το διαζύγιο, όπου διαμορφώνεται μια νέα κατάσταση για τα μέλη της πρώην οικογένειας.

Στην 1η φάση: η ένταση αρχίζει ενώ συνειδητοποιείται η διάσταση ανάμεσα στους συζύγους. Αρχικά δε θέλουν να αποδεχθούν το γεγονός, αναπτύσσουν διάφορους μηχανισμούς άμυνας, προσπαθούν συχνά να "προστατέψουν" τα παιδιά και τους εαυτούς τους από τις επιπτώσεις της διάστασης. Πρόκειται για το λεγόμενο "συναισθηματικό διαζύγιο", που όμως δε φτάνει σε ανοιχτή εκδήλωση και ρήξη, καθώς οι σύζυγοι αρνούνται το μέγεθος και το βάθος των διαφορών τους, διατηρώντας έτσι μια επισφαλή ισορροπία μέσα στην οικογένεια. Στην πρώτη, ωστόσο, αφορμή η συχνά μακρόχρονη αλλά εύθραυστη ισορροπία (ομοιόσταση) διαταράσσεται, καταρρέει και η κρίση εκδηλώνεται πλέον ανοιχτά. Η σκέψη για ενδεχόμενο χωρισμό γίνεται κοινή απόφαση για διάζευξη. Οι ψυχολογικές αντιδράσεις των συζύγων είναι συνήθως: συμπτώματα κατάθλιψης, αίσθημα απαξίας, αϋπνίες, οδύνη, ανορεξία, ακόμα και τάσεις αυτοκτονίας.
Τα παιδιά, σε αυτή τη φάση, στέκονται ως μάρτυρες της έντασης, την οποία δεν κατανοούν, ενώ παραμελούνται από τους προβληματισμένους και μάλλον αποδιοργανωμένους γονείς τους.
Στη 2η φάση, αρχίζουν οι διαδικασίες υλοποίησης του χωρισμού, ενώ ο ένας από τους συζύγους έχει ήδη απομακρυνθεί.
Μέσα από αυτές τις διαδικασίες, εκδηλώνεται μια έντονη επιθετικότητα, που μπαίνει στη θέση της προηγούμενης κατάθλιψης, με έντονη διάθεση καταστροφής και εκδίκησης. Η αυτοδικία είναι το κύριο γνώρισμα αυτής της φάσης. Όταν μάλιστα υπάρχουν παιδιά, οι απαραίτητες ρυθμίσεις που αφορούν την τύχη τους, (επιμέλεια, διατροφή κτλ.) γίνονται αφορμή και πεδίο συγκρούσεων, οι οποίες συνήθως περνούν και στα παιδιά, με αποτέλεσμα αυτά να διχάζονται και να μένουν συναισθηματικά στερημένα. Ακόμα και ο γονιός με τον οποίο ζουν δεν είναι σε θέση να τους προσφέρει την απαραίτητη συναισθηματική κάλυψη, εξαιτίας των προσωπικών αναγκών και της ταραγμένης ψυχικής του ισορροπίας.
Στην 3η φάση: Μετά την έκδοση του διαζυγίου και τη ρύθμιση της επιμέλειας, της διατροφής και της επικοινωνίας με τα παιδιά, οι πρώην σύζυγοι βρίσκονται μπροστά σε μια καινούργια κατάσταση, στην οποία και πρέπει να προσαρμοστούν. Η επιτυχία της προσαρμογής εξαρτάται από την προσωπικότητα του ατόμου, από το πόσο είχε διαρκέσει ο γάμος, από το κοινωνικό περιβάλλον και τις δυνατότητες υποστήριξης που αυτό παρέχει, καθώς και το βαθμό αποδιοργάνωσης, που η κρίση του γάμου προκάλεσε στην προσωπικότητα του κάθε συζύγου.
Δεν είναι λίγες όμως οι περιπτώσεις όπου λίγα χρόνια μετά το χωρισμό ο ένας συγχωρεί τον άλλο και τον σέβεται, ωριμάζουν και οι δύο και δίνουν στον εαυτό τους τη δυνατότητα για μία νέα σχέση απαλλαγμένη από το έντονα αρνητικό φορτίο της προηγούμενης.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ 3 ΦΑΣΕΩΝ: 
-άγχος
-λύπη 
-πόνο
-ταπείνωση
-απόρριψη
-θυμός 
-αλλαγές στην αυτοεκτίμηση 
-παλινδρόμηση
-συναισθηματική προσκόλληση του ενός συζύγου στον άλλο
-αισθήματα ανακούφισης
Οι παράγοντες που διαφοροποιούν τις ποικίλες ψυχολογικές αντιδράσεις τόσο στο διαζύγιο όσο και στην περίοδο προσαρμογής μετά το χωρισμό είναι η προσωπικότητα και η αυτοεκτίμηση του κάθε συζύγου, το φύλο, η ηλικία, η μόρφωσή του, το κοινωνικοοικονομικό επίπεδο, η διάρκεια του γάμου, η επικοινωνία, η ποιότητα της σχέσης των συζύγων πριν και μετά το χωρισμό, η ύπαρξη παιδιών, οι σχέσεις με άτομα του άλλου φύλου, η ύπαρξη συγγενών ή φίλων για υποστήριξη και οι αλλαγές στην οικονομική κατάσταση.
Έχει διαπιστωθεί ότι η απόφαση για διαζύγιο σε οικογένειες με παιδιά σπάνια είναι ομόφωνη. Περισσότερο αγχώδης και δύσκολη είναι η περίοδος πριν από το χωρισμό για τον/την σύζυγο που παίρνει την πρωτοβουλία για το διαζύγιο, ενώ για τον άλλο σύζυγο δυσκολότερη είναι η περίοδος μετά το χωρισμό. Η διαφορά στις ψυχολογικές αντιδράσεις των συζύγων είναι ότι αυτός που είχε την πρωτοβουλία για το διαζύγιο αισθάνεται να έχει αυτός τον έλεγχο της κατάστασης και δεν έχει έκδηλα αισθήματα ταπείνωσης και απόρριψης, ενώ ο/η σύζυγος που δεν ήθελε το διαζύγιο είχε αισθήματα ταπείνωσης, απόρριψης και έλλειψης δύναμης να επηρεάσει την απόφαση του άλλου συζύγου. Ωστόσο, το ξεκίνημα της διαδικασίας του διαζυγίου προκαλεί συχνά στο/στη σύζυγο που είχε την πρωτοβουλία αισθήματα ενοχής για τον πόνο που προκάλεσε στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας και αισθήματα αποτυχίας, επειδή δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που οδήγησαν στην αποτυχία του γάμου.

Το διαζύγιο θεωρείται μια διαδικασία που αποτελείται από έξι στάδια, των οποίων η σειρά δεν είναι απαραίτητα ίδια για όλα τα άτομα:
1. Το συναισθηματικό διαζύγιο
Στο στάδιο αυτό οι δύο σύζυγοι αρχίζουν να συνειδητοποιούν την συναισθηματική τους απομάκρυνση.
2. Το νομικό διαζύγιο
Κατά τη φάση αυτή, ο ένας από τους δύο συζύγους αναζητά τη βοήθεια δικηγόρου για να προχωρήσει την αγωγή διαζυγίου.
3. Το οικονομικό διαζύγιο
Στο στάδιο αυτό γίνεται η διευθέτηση της κοινής περιουσίας των συζύγων και οι ρυθμίσεις οι σχετικές με της συζύγου και των ανήλικων παιδιών.
4. Το διαζύγιο από τον κοινό γονεϊκό ρόλο  
Σε αυτή τη φάση, που συνδέεται άμεσα με οικονομικό και το νομικό διαζύγιο, διευθετούνται όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με την επιμέλεια των παιδιών και τα δικαιώματα επικοινωνίας του γονέα που δεν έχει την επιμέλεια.
5. Το διαζύγιο από την κοινότητα
Το στάδιο αυτό συνδέεται με τις αλλαγές που επέρχονται στον κοινωνικό κύκλο των φίλων και των γνωστών.
6. Το ψυχικό διαζύγιο
Είναι το πιο δύσκολο από όλα τα στάδια. Και οι δύο σύζυγοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τα ψυχικά τραύματα που τους δημιούργησε ο φυσικός χωρισμός. Μετά, όμως, από αυτήν την προσπάθεια έρχεται σταδιακά η «απεξάρτηση» του ενός συζύγου από τον άλλο και η προσωπική ανασυγκρότηση.     

Διαζύγιο - Μέρος Α': Αιτίες

Τις τελευταίες δεκαετίες έχει παρατηρηθεί αύξηση του αριθμού των διαζυγίων και κατ΄επέκταση των μονογονεϊκών οικογενειών σε όλες τις ανεπτυγμένες χώρες. Παράλληλα, παρατηρείται και μείωση των γάμων, γεγονός που εξηγεί κατά ένα μέρος και την τάση σταθεροποίησης  των  διαζυγίων τα τελευταία 4-5 χρόνια. 
Οι αιτίες του διαζυγίου σύμφωνα  με το νόμο είναι:
α) Συναίνεση. Στην περίπτωση αυτή η διαδικασία έκδοσης του διαζυγίου είναι απλή και μη χρονοβόρα
β) Ισχυρός κλονισμός του γάμου. Αυτή πιστοποιείται μέσω αποδεικτικών στοιχείων τα οποία προσκομίζονται στο δικαστήριο.Τα αποδεικτικά στοιχεία πρέπει να αφορούν τα εξής: 
         1. Εγκατάλειψη
         2. Επιβουλή ζωής 
         3. Μοιχεία 
Όμως, από σχετικές μελέτες που έχουν διεξαχθεί έχει φανεί ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δικαστικά στοιχεία σχετικά με τους λόγους του διαζυγίου και στις αντιλήψεις των συζύγων για τους λόγους που τους οδήγησαν στο διαζύγιο και το ποιος σύζυγος υποκίνησε ουσιαστικά τη νομική διαδικασία για το διαζύγιο.
Τα αποτελέσματα των σχετικών ερευνών οδηγούν στη διαπίστωση ότι σπάνια η απόφαση για το χωρισμό και το διαζύγιο είναι κοινή μεταξύ των συζύγων.
Έχει, επίσης, διαπιστωθεί ότι υπάρχει μεγάλη δυσκολία στον προσδιορισμό του ποιος από τους συζύγους ήθελε κυρίως να χωρίσει και κίνησε τη διαδικασία αγωγής διαζυγίου. Υπάρχει η τάση να παρουσιάζεται μια συστηματική «αυτοπροκατάληψη» στις αναφορές τόσο των ανδρών όσο και των γυναικών. Έτσι, κάθε σύζυγος δηλώνει ότι εκείνος/η ήταν αυτός/η που ήθελε να χωρίσει, σε μια προσπάθεια να μην νιώσει την απόρριψη και να αποκαταστήσει το «πλήγμα» στην αυτοεκτίμησή του/της.

Σύμφωνα με μελέτες, οι κύριοι παράγοντες που αναφέρονται από τους συζύγους ότι συντέλεσαν στον κλονισμό του γάμου είναι οι ακόλουθοι: συγκρούσεις, έλλειψη συμφωνίας για κοινά ενδιαφέροντα, αξίες και στόχοι, αμφισβήτηση των παραδοσιακών ρόλων του κάθε φύλου, ανεκπλήρωτες συναισθηματικές ανάγκες, έλλειψη σεβασμού και τρυφερότητας, απουσία ουσιαστικής επικοινωνίας, ύπαρξη άλλης σχέσης, εχθρότητα, κακοποίηση και αλκοολισμός. Οι έρευνες έχουν δείξει, επίσης, διαφορές στις αντιλήψεις μεταξύ ανδρών και γυναικών όσον αφορά τη συζυγική σχέση και το γάμο. Έτσι, οι γυναίκες περιγράφουν συνήθως το γάμο τους πιο αρνητικά σε σύγκριση με τους άνδρες, εκφράζουν περισσότερα παράπονα σχετικά με αυτόν και θεωρούν ότι κάνουν πιο μεγάλη προσπάθεια για τη διατήρησή του. Τα παράπονα των γυναικών αναφέρονται πιο συχνά στην ύπαρξη άλλων σεξουαλικών σχέσεων εκτός γάμου, στην έλλειψη εμπιστοσύνης, σε ανωριμότητα, αλκοολισμό, οικονομικά και εργασιακά προβλήματα, ενώ τα παράπονα των ανδρών αφορούν υπερβολική προσήλωση στην εργασία, προβλήματα με συγγενείς, και εξωτερικά γεγονότα, όπως ένας θάνατος στην οικογένεια, μια αλλαγή εργασίας, ένα τρίτο άτομο.
Τα αποτελέσματα των σχετικών ερευνών δείχνουν ότι οι γυναίκες, σε σύγκριση με τους άνδρες, παίρνουν συχνότερα την πρωτοβουλία και ζητούν διαζύγιο. Έχει, ωστόσο, διαπιστωθεί ότι ο/η σύζυγος που κινεί τη διαδικασία του διαζυγίου δεν είναι απαραίτητα και ο/η σύζυγος που επισπεύδει την αναστάτωση ή κάνει την αγωγή του διαζυγίου, αλλά ότι και οι δύο με διαφορετικούς τρόπους επιταχύνουν τη συζυγική κρίση.
Η αιτιώδης σχέση ανάμεσα στο γεγονός του διαζυγίου και στις αντιλήψεις για το διαζύγιο είναι αμφίδρομη. Ενώ οι αντιλήψεις για το χωρισμό δεν μπορούν να τον προβλέψουν και επηρεάζουν πολύ λίγο τα μετέπειτα πραγματικά γεγονότα, η διάλυση του γάμου συντελεί στη μεταβολή των αντιλήψεων, με αποτέλεσμα όλες οι γυναίκες που έχουν χωρίσει να επιδοκιμάζουν τον χωρισμό. 
 

Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Πώς είναι να έχεις δυσλεξία;



ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ:
http://www.youtube.com/watch?v=gwZLFTW4OGY&feature=player_embedded





"Δεν τα πηγαίνω καλά στο σχολείο
Έχω συχνά πονοκεφάλους 
Μπορεί κανείς να με βοηθήσει;...."


Οι λέξεις μοιάζουν σαν μην μπορούν να μείνουν σε μία θέση 
Τα γράμματα και οι λέξεις φαίνεται να μετακινούνται σε διαφορετικές περιοχές της σελίδας 
Οι λέξεις μοιάζουν να έχουν υπογραμμιστεί με διάφορα χρώματα. Αυτό μπορεί να προκαλέσει μεγάλη σύγχυση
Το φόντο του κειμένου μοιάζει σαν να αλλάζει χρώμα 
Είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς όταν διαβάζεις 
Τα μάτια πηδάνε μεταξύ των γραμμών, κι έτσι το διάβασμα δυσκολεύει...

Μπορεί επίσης να σας ενδιαφέρει: