Η θέση του θύματος είναι δική μου! (3)

Τι εικονογραφούν όσα ειπώθηκαν (εδώ και εδώ) σχετικά με τους ανθρώπους που, συνειδητά ή ασυνείδητα, μετέχουν στην περιπλοκή, στην εμπλοκή ή στην υπονόμευση της ανθρώπινης σχέσης, μέσω της θυματοποίησης; 

• Το πρώτο είναι ότι, όσο κι αν δεν παίζεις μόνο εσύ, πάντως κι εσύ παίζεις! Μη βγάζεις τον εαυτό σου έξω απ' όσα συμβαίνουν με τη συμμετοχή σου σε μία ανθρώπινη σχέση. Είναι αυταπάτη εξωπραγματική, άγονη και επιζήμια. 

• Το δεύτερο ισοδυναμεί με άρση μίας ακόμα αυταπάτης: Μην περιμένεις μόνο από τον άλλον να τηρεί το βασικό θεώρημα. Είναι μία στάση ηθικά διαβλητή και πρακτικά κουτσή, επισφαλής και στείρα. Απ' τη στιγμή που, αν και δεν παίζεις μόνο εσύ, όμως κι εσύ παίζεις, το τι θα συμβεί ή δεν θα συμβεί έχει και τη δική σου σφραγίδα. Και όσο κι αν δεν παίζεις μόνο εσύ, αφού κι εσύ παίζεις, παίξε καλά και σωστά, προς όφελος δικό σου, του άλλου και της σχέσης. 

• Το τρίτο, λογική συνέπεια των προηγουμένων: Όποτε κάτι πάει στραβά (και κάθε τόσο κάτι θα πάει στραβά, ακόμη και στις καλύτερες ανθρώπινες σχέσεις), μην κοιτάς μόνο τι στραβό έχει κάνει ο άλλος. Αναρωτήσου, σκέψου, βρες και κρίνε τι πόρτες άνοιξες κι εσύ για να μπει ο άλλος στη ζωή σου, εκεί όπου μπήκε κι έτσι όπως μπήκε, κάνοντας ό,τι κάνει. Τι πόρτες έσπρωξες κι εσύ και τι δρόμους πήρες για να μπεις στη ζωή του άλλου, εκεί όπου μπήκες κι εσύ όπως μπήκες κάνοντας ό,τι κάνεις. Και τι κάνεις κι εσύ μέσα στο ανθρώπινο παιχνίδι που ξετυλίγεται; Ή με άλλα λόγια: Πώς κι εσύ προκάλεσες, διευκόλυνες ή επέτρεψες, πώς κι εσύ τροφοδοτείς και συντηρείς αυτό που γίνεται παρά τις ταλαιπωρίες σου; Πώς και γιατί δεν το διακόπτεις αν δεν σου ταιριάζει;... 

Έχε επίγνωση του ότι κι εσύ παίζεις. 

Μη δικάζεις, μην καταδικάζεις. 

Κατανόησε τον άλλον, το παιχνίδι, και τον εαυτό σου μέσα σε αυτό. 

Αντί να κλαις τη μοίρα σου, κοίτα να δεις τι περνάει από το χέρι σου. 

Αντί να ψευτοζείς με τις απολαβές του θύματος, κοίτα τι είναι αυτό που μπορείς να κάνεις για να πάνε τα πράγματα προς ένα σημείο που θα βρίσκεται πιο κοντά στην αληθινή σου ζωή. 

(Από το βιβλίο "Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι" του Ν. Σιδέρη)