Υπάρχει μία ιδιαίτερη πάθηση του εγκεφάλου, η μονόπλευρη απροσεξία του χώρου. Σε αυτήν, ο πάσχων δεν αντιλαμβάνεται το αριστερό μισό του χώρου. Με αποτέλεσμα, π.χ. να διαβάζει ένα κείμενο μόνο από το κέντρο της αράδας προς τα δεξιά αγνοώντας και το αριστερό μέρος της και το νοηματικό χάος που προκύπτει. Να ζωγραφίζει μόνο το δεξιό μέρος ενός αντικειμένου ή ενός τοπίου ή και να αντιγράφει μόνο το δεξιό μισό ενός σχεδίου, και πάλι δίχως να έχει επίγνωση του ότι χάνει από το βλέμμα και από το νου του το μισό του κόσμου. Να προχωρά στρίβοντας πάντα δεξιά, σκοντάφτοντας συνέχεια και συμπαρασύροντας τα αντικείμενα που βρίσκονται στο αριστερό τμήμα του δωματίου ή του κάθε χώρου, χωρίς ο πόνος και η ζημιά να τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την ανθρώπινη σχέση στον καιρό μας: Αγνοούμε πράγματα ουσιώδη, δεν αντιλαμβανόμαστε ότι χάνουμε τεράστια πεδία του κόσμου, πονάμε αλλά δεν γράφει ο πόνος... Και συνεχίζουμε ψυχικά ανάπηροι μία ακρωτηριασμένη διαδρομή κυνηγώντας μόνο όσα βρίσκονται στην εκάστοτε δεξιά πλευρά μας...
Όντως, ως προς την ανθρώπινη σχέση σήμερα κάτι τέτοιο συμβαίνει: Αποκοπή από την πραγματικότητα, απώλεια μεγάλου μέρους του κόσμου και άγνοια γι'αυτή την απώλεια, αποκοπή από την απτή εμπειρία, απώλεια της επίγνωσης κι αυτού ακόμη του κοινού νου. Στο πεδίο της ανθρώπινης σχέσης, ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος πάσχει ταυτόχρονα από υπαρξιακή ημιπληγία και από μονόπλευρη απροσεξία του βίου.
(Από το βιβλίο "Δεν παίζεις μόνο εσύ. Υπάρχουν κι άλλοι!" του Νίκου Σιδέρη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου