Χτυπάει ή δαγκώνει τους άλλους;

Το πρόβλημα: Δαγκώνει τα άλλα παιδάκια ή ακόμα και τους γονείς, τη γιαγιά, τη νονά κ.λπ.

H λύση: Συνήθως τα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι αυτά που δαγκώνουν περισσότερο. Ειδικά όταν συνειδητοποιήσουν ότι το δάγκωμα συνεπάγεται άμεση αντίδραση της μαμάς και απόσπαση της προσοχής της. Αν η μαμά και ο μπαμπάς υπενθυμίζουν συνεχώς στο παιδί με ήρεμο και ευγενικό τρόπο ότι «δεν είναι σωστό να δαγκώνουμε» τότε σιγά σιγά θα αρχίσει να εγκαταλείπει αυτή τη συνήθεια. Αν δούμε ότι συνεχίζει μετά την παράκλησή μας, τότε λίγα λεπτάκια στο δωμάτιό του χωρίς παιχνίδια και χωρίς την προσοχή της μαμάς, μπορεί να το βάλει να το ξανασκεφτεί αν θα το επαναλάβει την επόμενη φορά. Αν αντιληφθείτε ότι το δάγκωμα του παιδιού είναι ένα μέσο για να εκφράσει το θυμό του, τότε καλό θα ήταν να το μάθετε να τον εκφράζει με λόγια και όχι με δαγκωματιές, συζητώντας μαζί του τι ήταν αυτό που το εκνεύρισε.

Το πρόβλημα: Χτυπάει τους άλλους

Η λύση: «Για τι πράγμα είναι τα χέρια; Για να χειροκροτούμε, για να χαϊδεύουμε, για να αγκαλιάζουμε και για να κρατάμε. Όχι για να χτυπάμε.» Όσον αφορά τα χτυπήματα προς τους γονείς ή άλλα παιδάκια, ο κανόνας είναι σαφής: Κανείς δεν επιτρέπεται να χτυπάει κάποιον άλλο. Αλλιώς, θα φεύγει από την υπόλοιπη παρέα και τα παιχνίδια του και θα μένει μόνος του. Όταν παραβεί τον κανόνα αυτό, τότε χάνει χωρίς διαπραγματεύσεις κάποιο από τα προνόμιά του: το παγωτό, την βόλτα, το καινούργιο παιχνίδι, την τηλεόραση.

Συζητήστε με το παιδί τι μπορεί να κάνει εναλλακτικά, αντί να χτυπάει κάποιον άλλο, όταν θυμώνει. «Τι θα έλεγες να κλωτσούσες την μπάλα σου, όταν θέλεις να χτυπήσεις κάποιον;» ή «Πάρε το μαξιλάρι σου και χτύπα αυτό, όχι την αδερφή σου». Η μετάθεση του θυμού σε κάποιο αντικείμενο είναι ένα προσωρινό μέτρο αντιμετώπισης του θυμού, αλλά καταφέρνει και μειώνει αρκετά τα επίπεδα εκνευρισμού του, μέχρι τουλάχιστον να μπορεί να συζητήσει τον λόγο για τον οποίο θύμωσε. Πείτε του ότι με το να δέρνει κάποιο άλλο παιδάκι το πληγώνει και το κάνει δυστυχισμένο και ότι μπορεί να λύσει τις διαφορές του με αυτό αν μοιραστεί περισσότερα παιχνίδια μαζί του ή παίζοντας σύμφωνα με τους κανόνες.

Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά τείνουν να μιμούνται τους γονείς του ή κάποια ισχυρά πρότυπα μέσα στην οικογένεια, οπότε καλό θα ήταν να μην τους δίνετε κάποιο κακό παράδειγμα διαχείρισης θυμού, γιατί μετά θα είναι δύσκολο να το αλλάξετε. Ό,τι και να γίνει, προσπαθήστε να παραμείνετε ήρεμοι και να μην καταφύγετε στη βία. Επίσης, μην τα ενισχύετε να είναι επιθετικά με το να γελάτε όταν χτυπάνε «για πλάκα» το ένα το άλλο ή με το να τα επιδοκιμάζετε όταν χτυπάνε κάποιο παιδί που τα αδίκησε. Για κανένα λόγο, η βία δεν θα πρέπει να είναι η λύση. Μην ξεχνάτε όμως να τα ανταμείβετε όταν επιλύουν τις διαφορές τους με μη επιθετικό τρόπο. Αυτό θα τα ωθήσει να επαναλάβουν αυτή τη σωστή συμπεριφορά και να «σβήσουν» την επιθετική από την ...ατζέντα τους.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο familylife.gr