Αυτό που ζούμε είναι μία κρίση. Όχι όμως η μοναδική στη ζωή
μας, αφού δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν έχει περάσει μέσα από δυστυχίες,
αποτυχίες και απώλειες. Δυστυχώς δεν το επιλέξαμε να χάσουμε όλα αυτά που μέχρι
τώρα θεωρούσαμε δεδομένα. Σπίτια, δουλειές, ελπίδες, όνειρα που χάθηκαν και πρέπει να σταθούμε στα πόδια
μας χωρίς αυτά. Χάσαμε την ασφάλειά μας, τον έλεγχο στη ζωή μας, την ηρεμία
μας, αλλά το πιο βασικό χάσαμε για λίγο τους ανθρώπους που είχαμε δίπλα μας.
Γεμίσαμε αρνητικές σκέψεις και αναλωθήκαμε σε καταστροφολογικές συζητήσεις.
Σταματήσαμε να βλέπουμε πέρα από το σήμερα. Δεν είναι ανάγκη να ντρεπόμαστε για
ό,τι μας συμβαίνει, γιατί είναι ανθρώπινο.
Όμως, δεν χάσαμε μόνο μέσα από την
κρίση, αλλά κερδίσαμε και πολλά. Μας δόθηκε η ευκαιρία να ανακαλύψουμε τι είναι
αυτό που πραγματικά μας ευχαριστεί στη ζωή και τι έχει αληθινό νόημα για μας.
Βγήκαμε έξω από τα στενά μας όρια, ξεπεράσαμε τους φόβους μας και ανακαλύψαμε
κάτι μεγαλύτερο από μας. Συνειδητοποιήσαμε ότι ο κόσμος δεν είναι ποτέ 100%
ασφαλής κι έτσι ωριμάσαμε. Καταλάβαμε ότι δεν χρειάζεται να το περάσουμε όλο
αυτό μόνοι μας. Υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που μας νοιάζονται και είναι
πρόθυμοι να μας στηρίξουν. Είμαστε πια σε θέση να μετατρέψουμε την προσωπική
αδυναμία σε συλλογική ευθύνη. Δεν χρειάζεται να χάνουμε την πίστη μας στον
εαυτό μας και στις δυνάμεις μας.
Ας προσαρμοστούμε στις εξελίξεις.
Ας
επικεντρωθούμε στα πράγματα που δεν κοστίζουν, αλλά αξίζουν τόσα πολλά.
Ας
διώξουμε τις αρνητικές σκέψεις.
Ας θέσουμε ρεαλιστικούς στόχους και σωστές
προτεραιότητες.
Ας δούμε το μέλλον με προοπτική.
Ας ζήσουμε απλά.
Ας βοηθήσουμε
το διπλανό μας.
Ας περπατήσουμε – θα μας βοηθήσει να χαλαρώσουμε και να βάλουμε
σε σειρά τις σκέψεις μας.
Ας επενδύσουμε στους ανθρώπους και όχι στα υλικά
αγαθά.
Ας ακονίσουμε τα ταλέντα μας και ας ψάξουμε για ευκαιρίες σχετικές με
αυτά.
Ας κλείσουμε την τηλεόραση – έχει πολύ τρόμο και ηττοπάθεια μέσα της.
Ας
αγαπήσουμε τη ζωή με τα καλά και τα κακά της.
Κανείς δεν έχει μιλήσει καλύτερα
για την αστάθεια της ζωής, από το Σοφοκλή: «Για τους ανθρώπους τίποτα δεν
διαρκεί, ούτε η έναστρη νύχτα, ούτε οι δυστυχίες, ούτε ο πλούτος: όλα μία μέρα
ξαφνικά τελειώνουν. Κι έρχεται η σειρά ενός άλλου να ευτυχήσει, προτού τα χάσει
όλα κι αυτός.»
---
(Περίληψη από την ομιλία που διεξήχθη στο Χρωμοναστήρι στις 23/12 και στο Soul Kitchen στις 2/12, στο Ρέθυμνο - http://tinyurl.com/brd3ktm
και αποσπάσματα στον παρακάτω σύνδεσμο http://www.youtube.com/watch?v=DN-jHAqTYic)
και αποσπάσματα στον παρακάτω σύνδεσμο http://www.youtube.com/watch?v=DN-jHAqTYic)
Η αλήθεια είναι ότι όντως δεν μπορείς να βρεις να πεις κάτι καλύτερο, απλά δεν αρκεί και το ξέρουμε όλοι.Διότι εάν κάποιος χρωστάει παντού και δεν έχει πού να σταθεί, δε νομίζω ότι τον παρηγορεί, που κατάλαβε την απαξία των περιττών υλικών αγαθών, γιατί αυτός έχασε και τα αναγκαία ή κάθε μέρα ζει με την απειλή ότι θα του κόψουν το ένα και θα του πάρουν το άλλο.Αυτή η καθημερινή απειλή, κυριολεκτικά ψυχική παρενόχληση, είναι πολύ χειρότερη από το γεγονός αυτό καθαυτό ότι θα του τα πάρουν όλα. Επίσης, στα δύσκολα ποτέ κανένας δεν σου στέκεται και δεν είναι καταστροφολογία. Έτσι είναι φτιαγμένος ο μέσος άνθρωπος, λιγόψυχος, υποκριτής και εγωκεντρικός. Καταλήγοντας, νομίζω ότι το μόνο θετικό της κρίσης είναι η συνειδητοποίηση ότι είσαι ολομόναχος, όπως πάντοτε,δηλαδή η διάλυση των όποιων ψευδαισθήσεων.Άλλωστε όλοι ζούμε την πλήρη αποσύνθεση της λεγόμενης κοινωνίας αλληλεγγύης. Τώρα τα περιστασιακά "γκαλά" δε νομίζω, όσο κι αν είναι ευπρόσδεκτα, ότι λύνουν κανένα πρόβλημα.Με λίγα λόγια, δε χρειάζεται να ψάχνουμε λόγια για να ωραιοποιούμε τα πάντα. Άλλωστε μία τέτοια προσέγγιση ενέχει και έναν άλλο κίνδυνο:τη μοιρολατρία. Γιατί όταν λέμε ζήσε απλά, τι εννοούμε τελικά?θέλει αυτήν την εποχή κανείς να ζήσει παραπάνω από απλά?αυτό είναι το ζητούμενο ότι ο κόσμος δεν μπορεί ούτε να επιβιώσει και "απλά". Κανείς δε διαμαρτύρεται σήμερα για τα λούσα του, εκτός από κάποιους ψωροφαντασμένους, όλοι ανησυχούν γιατί αδυνατούν να ζήσουν και "απλά". Και πιστέψτε τότε ούτε οι βόλτες σε ωφελούν ούτε τίποτα. Δηλαδή ατέλείωτα ευχολόγια. Επίσης, όταν έχεις φτάσει στο σημείο να μην μπορείς να επιβιώσεις, δε νομίζω ότι μπορείς να καλλιεργήσεις κανένα ταλέντο σου. Δηλαδή, να είμαστε και λίγο σοβαροί και να μην προκαλούμε το δημόσιο αίσθημα. Για να πάρεις το πιο αστείο βιβλίο πρέπει να δώσεις 20 ευρώ. Με 20 όμως ευρώ μπορείς να ψωνίσεις τα βασικά για μία εβδομάδα, γάλα, ψωμί, όσπρια. Σε μία εποχή, που η ανεργία των νέων είναι 50%. Μη μου λέτε λοιπόν για καλλιέργεια ταλέντων...έλεος
ΑπάντησηΔιαγραφή